Domysł

Miałam tu umieszczać ułamki myśli i zaniedbałam się, a tyle z nich przelatuje mi na sekundę przez głowię. Szkoda, że nie umiem tak szybko pisać na klawiaturze :). Nigdy ich nie wypowiadam – milczę i często łapię się na tym, że wypowiadam niekompletne zdania, co owocuje brakiem rozumienia u rozmówcy. A tego nie powiedziałam? – pytam, gdy osobnik mruga oczami z niedowierzaniem, a ja oczywiście już myślami gdzieś dalej. Nie przepadam za rozmową, wolę pisać, a i tak wszystkiego, co ważne nie napiszę. Wolę czytać i strach mnie ogarnia ile rzeczy można dowiedzieć się o sobie, o człowieku, z którym przeżyło, przejadło, przespało i przeproblemowało kilkadziesiąt lat. Dotąd nigdy nie skupiałam się na sobie, bardziej interesował mnie świat, pomoc, a przede wszystkim zachowanie osobników własnego gatunku. Jak już przeczuwałam z dawien dawna, a niedawno ugruntowałam w sobie to przekonanie za pośrednictwem paru artykułów, jestem introwertykiem. Większość ludzi sytuuje się gdzieś pomiędzy introwersją a ekstrawersją, moja osoba też nie jest czystą postacią introwersji, ale szala bardziej przechyla się do niż od.

Może z tego powodu jestem aspołeczna? Nie, nie obwieszczam głośno całemu światu, że żyję, nie lubię tłumu, nie nudzę się sama ze sobą. Świat wewnętrzny jest głębszy, bezpieczniejszy, ale nie oznacza ucieczki. Kiedyś walczyłam ze sobą, bo moi znajomi byli wulkanami uzewnętrznionych emocji. Jako nastolatkę drażniła mnie ta zauważalna różnica, a i domniemywanej przez nich powagi było we mnie jak na lekarstwo. Trzymałam się ich, lubię kontrasty, tylko z czasem towarzystwo rozpierzchło się po świecie. Niewiele zostało perełek, a ci nowi, nie wiem czy to z mojej nieufności czy tradycyjnej powierzchowności, nie potrzebują zainteresowania.


Przycupnę sobie gdzieś tam i poobserwuję, a potem wyciągnę wnioski i może coś naskrobię.