Posiadłość

Zapadam się w miękką pościel

Nakrochmaloną milczeniem

Pachnącą feromonami świeżości

Jak ten kwiatek

Sam jeden w wielkiej donicy z suchą ziemią

Skąd się wziął?

Wzrósł z zeszłorocznego wysiewu?

Odważny – sam jeden!

Odważnie ginę w szeleście snu

Ważka

Gdybym tak pisała o masie rzeczy nieistotnych, nie byłoby się tu czemu przyglądać. Zrobiłabym sobie uroczy, prywatny śmietnik, na którego szczycie lśni czerwona wisienka z likieru. A kolorowe szmaty zastąpiłyby przybranie ze strzępów słów. Gdyby wszystko, co mną targa mogło zostać przykryte pstrym blichtrem i leżeć spokojnie, czekając pory dojrzewania, nie próbowałabym wykrzyczeć klawiaturą słów prostych, ale trudnych do skomponowania w zdania.

 

Przyglądam się jak ona – wielkimi, okrągłymi oczami i milczę. Ona nawet z boku łypie na mnie okiem, nie obracając tułowia. Jest spokojna, nie płoszy się bez powodu i nawet najazd obiektywu nie rozprasza jej obserwacji świata. A kiedy dotknę przez nieuwagę delikatnych a długich skrzydełek, poderwie się i z mocą helikoptera zniknie, by obserwować innego człowieka. 


Z ukrycia. Ma wspaniały kamuflaż :).

Kipi

Gdybym umiała, napisałabym o ptaku z czerwoną obrączką.

Zielonym świerszczu z mojego pieca.

Albo o ziarnku fasoli, które urosło po przejrzeniu się w kałuży.

Gdybym umiała, napisałabym o szczęściu, które miesza się z gniewem, zazdrością i bólem.

I jak tu pisać, kiedy w pół zdania przystaję i zmieniam ślad na moich drogach?

Ptak odfrunął do ciepłych krain, świerszcz zakopał się w ziemi, a fasola umarła śmiercią naturalną, w garnku.

Szczęście kipi tylko wtedy, gdy uda oderwać się go od nieszczęścia.

Przechodzę

Przechodzę na drugą stronę

Trapiona upiornym słońcem

Targana wiatrem

Rzucona jabłkiem

Pobladła dmuchawcem

Nie pomoże twoja dłoń

Pachnąca konwalią

Zadziorny uśmiech chłopca

Kochanek, wino, kolacja

Zostań w złotym zbożu

Ale czas żniw jest zbyt blisko

I druga strona wakacji