Zimno

Z drugiej strony dnia

Noc rozkłada żagle

Dmucha zimne płatki

W lodowate kwiaty

Ktoś podrzucił prezenty

Kot piecuch z kanapy?

Mama z rękami w mące?

Los jedynej nocy

Każe wierzyć

- jest nadzieja

Litościwie

Wszyscy jesteśmy więźniami, ale jedni siedzą w celach z oknami, inni w celach bez okien.
- Khalil Gibran

Jeśli powiedziałabym ci co myślę, byłbyś zaskoczony

Jeśli zrobiłabym coś nieprzemyślanego, byłbyś przerażony

Oszczędzę cię dziś i jutro

Pojutrze – nie wiem

Może zachowam siebie tylko dla siebie?

Dla twojego świętego spokoju

I mojego zagubionego „ja”

Dwa bieguny

Puk, puk – zamknięte.

Nie zauważyłam kartki na drzwiach – „Z powodu choroby…”

Rozczarowanie, niezadowolenie, nieporozumienie, a przecież są telefony. Jeden telefon i nie biegłabym znów myśląc, że się spóźnię. Przygotowałam się na spotkanie, jak zwykle z duszą na ramieniu przeanalizowałam wszystkie wątpliwości z poprzedniego spotkania i poukładałam na półkach w głowie. Cześć notatek miałam w notesie. Chciałam się zmienić, a że traktowałam nasze spotkania jak zadanie na zasadzie uczeń – nauczyciel, aczkolwiek robiliśmy w pokrewnej profesji, rzadko miałam totalną pustkę w głowie. Nauczyciel też człowiek, zawiódł. Może chorować, oceniać, czuć znudzenie i bezsens nauki. Parę razy mi to naszkicował, ale uczucia i wnioski zostawił dla siebie w brutalnej rzeczywistości: terapeuta – klient.

Dwa kroki w przód i znów się cofamy. A ja szybko zapominam. Dopóki jestem na bieżąco, nie mam problemów z mówieniem, dopiero zaburzając rytm niedyspozycją, zapada cisza. Tak było ostatnio. Pamięta pan? Nie umiałam określić, co się stało, jak i zdecydować się, o czym będziemy rozmawiać. Pustka. Cisza przez jedno spotkanie, przez brak telefonu. Pan ma oczywiście swoją własną teorię, która nawet trzyma się kupy. Pod pustką kryją się drzwi, mocne, które dodatkowo knebluje woda. Za drzwiami są powinności, uprzejmości podobne temu uprzejmemu gestowi chwycenia za słuchawkę, i które przydałoby się podkopać, by woda, choć maleńkim strumyczkiem, wypłynęła spod drzwi. Oczywiście gwałtowność do niczego nie prowadzi, gniew niszczy zamiast budować, ale myślę, że pan ode mnie też mógłby się czegoś nauczyć. Szkoda, że nie umiem panu powiedzieć o tym nietakcie.

Dziś cieplej...

Ogrzałam zapałką jedną zziębniętą duszę.

Zapaliłam iskierkę na grobie Ojca.

Nie tylko w ten dzień, goszczę tam dość często.

Dziś może dla porządku, braku śmieci,

dla kolorów i łuny nad zbiorowiskiem śmierci?

Widoki

Nie wyobrażam sobie pracy w biurze, „od – do”. Patrzenia wciąż na te same twarze, jak na okno, które zabite gwoździami nigdy nie da świeżego powietrza. Pan z naprzeciwka kicha, to i ja muszę kichnąć dnia następnego, pani obok ogląda „Modę na sukces” i mnie wciągnie. Pokoje jak klatki, zaraza wciąż ta sama – monotonne stukanie w klawisze, pikantne dowcipy na rozładowanie rannego niewyspania, plotki i narzekania. Niektórzy w takiej atmosferze, w jednym budynku dożywają emerytury. 30 lat za częściowo zamkniętym oknem, aby do 16-17ej i częściowa wolność, bo decyzje nie muszą być już schematyczne, wg pracowniczego programu. Ale czy na pewno? Jeśli ma się jeszcze ochotę i siłę na pasję, jest dobrze. Kiedy są pieniądze, jest wyśmienicie! Ale jeśli zmęczenie i nuda powala na kolana, a matka, żona, kochanka gdera, walczy, żąda, z przyjemnością wraca się rano do schematycznych, przewidywalnych dram. Jakie szczęście, że mnie tam chcą! W roli biurokraty, czasem obszturchanego przez szefa, znienawidzonego przez kolegę w pokoju obok… Ale mam przytulne biurko ze zdjęciami najbliższych, karteczkami, na których można zapisać ulotną myśl, konto na NK, gdzie uczę się grafiki i dialogu. Czego chcieć więcej?

Gdyby los, na początku dorosłego życia, pchnął mnie w rejony biur, na pewno niewiele wiedziałabym o świecie za oknem. Nawet nie próbowałabym się buntować. Klatkę otwieram sobie sama, powoli. Paradoksem jest to, że ludzie potrafią ograniczać i rozwijać. Wszystko zależy od miejsca, z którego ma się widok.

Do przodu

Cały wrzesień myślałam, że lato jeszcze poczeka, jesień w ogóle się nie rozpłacze.

Przyszedł październik, rzucił liśćmi w twarz i rozwył się jak tyraniczne dziecię.

Teraz tylko parasolki w garść i siła, by ich nie wyrwał wiatr...

Za dużo...

Namaluję Cię cienkim piórkiem na szkle

W oczy włożę czarne perełki

Prometejski ogień w ciało tchnę

Poruszę serce na szybie

Zimne i mokre od łez

Poprosisz o piorun

A fontanna deszczu

Kolorem spłynie po dnie

Mijamy

Mijamy się wpół słowa.

Przerywamy sobie, wpół liścia tracimy kolory.

Mijamy się nieprzeczytanymi listami, nieobejrzanymi filmami, niechcianymi myślami.

Niezrealizowanymi potrzebami uciekamy, ty ode mnie, ja od ciebie.

Wdziałeś, jak skoczył z czwartego pięta i się nie zabił?

Minął się ze śmiercią i leży nieruchomo w łóżku.

Zacisze

W koronie bezdzietnego kasztana

Pośród nabrzmiałych liści i kory

Małe pajączki

Na skrzydłach babiego lata

Wiat bezpiecznie zadomowił

Do pierwszych promieni wiosny

Urywki

Wyszłam z tamtego gabinetu w pośpiechu. Na korytarzu siedziało kilka osób, a powinna być jedna. Nie, byłam przewidzianą godzinę i ten czas mi się należał. Nie powinnam czuć się winna, że się zasiedziałam, zagadałam i zabrałam czyjś cenny czas. A tak właśnie się czułam. Że ktoś ma poważniejszy problem i większe utarczki z życiem. Czułam się źle, bo moje bolączki były niczym wobec choroby alkoholowej, nieuleczalnie chorego dziecka, czy depresji. A ci ludzie jakoś dziwnie na mnie patrzyli, kiedy z wypiekami na twarzy opuszczałam gabinet. Co ona tam robiła – może myśleli. 

Rozmawiałam prawie sama ze sobą, bo to nie on miał mi wyjaśnić podłoże indolencji, ale ja sama, poprzez jego obecność i delikatne wnioski, miałam dotrzeć głęboko do wnętrza. 

Posiadłość

Zapadam się w miękką pościel

Nakrochmaloną milczeniem

Pachnącą feromonami świeżości

Jak ten kwiatek

Sam jeden w wielkiej donicy z suchą ziemią

Skąd się wziął?

Wzrósł z zeszłorocznego wysiewu?

Odważny – sam jeden!

Odważnie ginę w szeleście snu

Ważka

Gdybym tak pisała o masie rzeczy nieistotnych, nie byłoby się tu czemu przyglądać. Zrobiłabym sobie uroczy, prywatny śmietnik, na którego szczycie lśni czerwona wisienka z likieru. A kolorowe szmaty zastąpiłyby przybranie ze strzępów słów. Gdyby wszystko, co mną targa mogło zostać przykryte pstrym blichtrem i leżeć spokojnie, czekając pory dojrzewania, nie próbowałabym wykrzyczeć klawiaturą słów prostych, ale trudnych do skomponowania w zdania.

 

Przyglądam się jak ona – wielkimi, okrągłymi oczami i milczę. Ona nawet z boku łypie na mnie okiem, nie obracając tułowia. Jest spokojna, nie płoszy się bez powodu i nawet najazd obiektywu nie rozprasza jej obserwacji świata. A kiedy dotknę przez nieuwagę delikatnych a długich skrzydełek, poderwie się i z mocą helikoptera zniknie, by obserwować innego człowieka. 


Z ukrycia. Ma wspaniały kamuflaż :).

Kipi

Gdybym umiała, napisałabym o ptaku z czerwoną obrączką.

Zielonym świerszczu z mojego pieca.

Albo o ziarnku fasoli, które urosło po przejrzeniu się w kałuży.

Gdybym umiała, napisałabym o szczęściu, które miesza się z gniewem, zazdrością i bólem.

I jak tu pisać, kiedy w pół zdania przystaję i zmieniam ślad na moich drogach?

Ptak odfrunął do ciepłych krain, świerszcz zakopał się w ziemi, a fasola umarła śmiercią naturalną, w garnku.

Szczęście kipi tylko wtedy, gdy uda oderwać się go od nieszczęścia.

Przechodzę

Przechodzę na drugą stronę

Trapiona upiornym słońcem

Targana wiatrem

Rzucona jabłkiem

Pobladła dmuchawcem

Nie pomoże twoja dłoń

Pachnąca konwalią

Zadziorny uśmiech chłopca

Kochanek, wino, kolacja

Zostań w złotym zbożu

Ale czas żniw jest zbyt blisko

I druga strona wakacji

Między

Czasem kryje się między smyczkami

Niekiedy ucieka po klarnetach

Wpada w młoteczki pianina

Ślizga się po harfie

I wdmuchuje fletem

Zasypia miedzy niespokojną ciszą, a spokojną muzyką

Lubię to, powiada słowo

A echo odbija lustrzaną przestrzeń

Mnie

Siódmy pokos traw

Obudziło mnie dziś potworne warczenie za oknem. Zgraja uzbrojonych ludzi, w niebieskich ogrodniczkach, ryczała metalowymi potworami. Na szczęście nie było to siódmy raz w tym sezonie żniwnym. Tak, bo koszenie trawy należy do tego zgrabnego słowa – żniwa, czyli zbioru i innych czynności wykonywanych podczas lata przy zbożu albo czymś, co gospodarka człowieka uważa za godne eksploatacji. Trawa ścinana pod domami spokojnych obywateli nie należy jednak do płodów natury, które komuś właściwie posłużą (dodam, że ścinana o nieludzkiej porze, czyli około 7 rano). Ona ma służyć upiększaniu miasta, świecąc krótko ogolonymi głowami kwiatów i stożkiami wzrostu. A miasto nie pięknieje. Trawa, siano, leżą na trawnikach, jako szara masa, do następnego pokosu. Czasem zaopiekują się suchymi źdźbłami dzieci. Układają niskie kuczki, próbując stworzyć prowizoryczny dom. To im powinno podziękować miasto za dobrze wykonaną robotę przy żniwach trawy, bo komuś się ona w końcu przydała.

A tym panom, którzy przepisowo budzą nas o bladej godzinie, nie dziękuję. Miałam dziś budzik nastawiony na 9! Gdyby tak po raz siódmy ryczało mi nad głową stado szerszeni, zrobiłabym sianokosy w spółdzielni. Dlaczego oni nie mogą pracować po południu??

Na cenzurowanym

Cma wywołała mnie do odpowiedzi, bez przygotowania :).

4 miejsca, w których mieszkałam:

- bytowo w mieścicie koło Lublina
- kontaktowo w Irlandii
- kątem na świecie
- czasami w internecie

4 miejsca, do których lubię wracać:

- dom
- wieś
- plaża
- las

4 ulubione potrawy:

- musli
- ryby
- szparagi w sosie beszamelowym
- wszelkie sałatki i desery


4 potrawy, których nie znoszę:

- wszystkie ociekające tłuszczem
- jajka z ziemniakami
- biszkopt
- ....

4 pasje:

- książki
- pisanie 
- kody 
- włóczenie się i włażenie tam, gdzie nie trzeba


4 miejsca, które bym zwiedziła gdybym miała taką okazję :

- Paryż
- Włochy
- Japonia
- niebo

4 seriale, programy, które lubię:

- Doktor G.
- Ostry Dyżur
- Chirurdzy
- Kiepscy

4 miejsca pracy:

- głowa 
- dom 
- szkoła 
- świat


4 rzeczy, które bym chciała zrobić, przeżyć:

- znaleźć pracę o jakiej marzę
- doczekać remontu/meblowania/spokoju we własnym domu
- podróżować
- być potrzebnym

4 ulubione filmy:

- Skazani na Showseng
- Pulp Fiction
- Osada
- Lektor…


4 rzeczy, które robię po wejściu do internetu:

- odbieram pocztę (kasuję spam)
- sprawdzam co u znajomych
- odpisuję/spamuję/koloryzuję/publikuję u siebie i innych
- oglądam i modyfikuję zdjęcia

osoby, które zapraszam do zabawy:

Słodką (nie)winną

Holdena

Proszę Pana

Chciałabym zadać Panu kilka pytań. Dlaczego Panu? Wydaje się Pan naturalny i rozsądny, i jest Pan mężczyzną. Oczywiście chciałabym usłyszeć i opinie Pań, ale z racji, że jestem kobietą, jest bardziej prawdopodobne, że będą myślały podobnie do mnie. Realnie nie mogę pewnych pytań zadawać mężczyznom, a i kobiety czują się zakłopotane. Dlaczego? I to pytanie jest złożone z wielu łusek. Człowiek za szybko się rozwija, zaczyna myśleć, jak reszta społeczeństwa – stereotypowo, traci wolność dziecka. Zrozumiałe to, żeby przetrwać trzeba współgrać. Za szybko też żyje i wstydzi się, że czas przelatuje mu na bezmyślnym oglądaniu telewizyjnych show’ów, bezproduktywnych zakupach w hipermarketach albo na opowiadaniu głupot sąsiadom (głównie biadolenie i przechwalanie).

Czy widział Pan jak oni patrzą na siebie, o czym rozmawiają w trakcie szybkich posiłków w fast food’ach? Nie twierdzę, że posiłek ma być celebracją i mistycyzmem, na pewno nie w przysklepowych restauracjach. Nie twierdzę też, że ma być pożerany nieomal całym ciałem, łącznie ze całą akustyką. Pożerany i betonujący żołądek. Oni nie patrzą, a jedzą siebie wzrokiem padlinożerców. Nie sposób doszukać się w ich wypowiedziach, miedzy mlaśnięciami głębszego, sensu.

Ona i on, tak blisko i tak daleko. On rozprawia o niedociągnięciach w najnowszej wersji programu graficznego, ona o promocji skórzanych torebek. Dwa różne języki przeżuwające tą samą karmę. Zna pan takie sceny? Porównywalne do dantejskich. Za wysoko uderzam? Dante nie miałby nic przeciwko, bo przecież pierwszy wyraz tytułu „Boska komedia” niewiele ma wspólnego z boskością. Można go przetłumaczyć jako: wspaniała, nic poza tym. Bóg zapewne jest wspaniały, lecz związek tych dwojga, nierozumiejących swojego języka, smakujący szybko i przydrożne? Może to ostatnie wychodzi im najlepiej? I dantejskie sceny, piekło, jeśli jeszcze nie, to wkrótce zawiśnie nad ich głowami, rozdzielając ich drogi.

Powie Pan – niekoniecznie. Tak, niekoniecznie, zresztą liczę, że rozwinie Pan swoją wypowiedz ku memu zrozumieniu. W pierwszym wpisie nt o nic konkretnego nie zapytam; może tylko o luźną refleksję?

Red

Namalujesz mój obraz czerwoną szminką na lustrze

Zanim pójdziemy do łóżka

Natrzesz moje ciało krwią kobiet śpiących pode mną

Położę się w ich grobie

Na chwilę zapomnę, że były i marzyły

Z tobą

A ty nie zapomnisz, że różnię się od nich

Będziesz mi przypominać jakich pozycji cię uczyły...

Wolność

Siedzimy znów koło siebie, nie patrząc w oczy. Nie wypowiadając słów, które zdradziecko rzucają się do lotu. Nie zdradzając żadnym gestem zniecierpliwienia przeciągającą się chwilą nudy.

Nie stało się nic, a miało; rozedrgane emocje ostygły, gdy tylko dotknęliśmy siebie. Czar prysł, pomimo obietnic o większe starania, o szacunek i kochanie. Na dobre i złe. W chorobie, nawet psychicznej... zostaje ciało nie takie stare, by go nie kochać.

Czy można chorego człowieka obarczać przymusem kochania albo zdrowego piętnem trwania do końca z chorym, jeśli jest on jeszcze taki młody? Nie lepiej otworzyć okno i pozwolić odlecieć? Klatka miłości jest taka ciasna...

Właściwie co?

Nie można ot tak sobie

spakować walizki i odlecieć

Za drzwiami czai się strach

Otwieram drzwi

z odwagą i nadzieją pod pachą

A tam nie ma nikogo

Tylko niepotrzebne torby – nieloty

Puste worki po nadziei, odwadze

i strachu...

Zmęczenie

Czy można być tak zmęczonym, by zasnąć bez czucia w obcym łóżku?
Nie martwić się rajstopami na nogach
Sianem we włosach
Bałaganem krzyczących za oknem dzieci...

Zmęczenie niczego nie wymaga
Prócz zamknięcia powiek
Wśród hałasu i niedokończonych spraw
Czasem z brakiem bezpieczeństwa

W ciszy

Ukrywam się przed światem

Tu

Gdzie nikt mnie nie zna

I nie podlegam ocenie

Gdzie narzucone standardy mnie nie tykają

Jeszcze

A co potem?

Znów patrzysz na mnie

Z ironią: do ciebie to niepodobne

Jak się zachowujesz?

Myśl poważnie, nie naiwnie

A ja nie chcę

Nie chcę by mnie ktoś poznał czy znalazł

Przykucnę w ciemnym kątku

Powiem pół słowa

Obserwując ludzi w biegu

I Ciebie

Człowieku

Ból

Kto kogo przetrzyma...

Ja jego, czy on mnie?

Wkładam głowę pod wodę

Nic

Wybiegam na zimny deszcz

Trochę lepiej

Wyjmuję z lodówki lód

Ulga

Trzeźwieję

Bez grama alkoholu

Przed i po...

Tęcza

Dlaczego to nie ja pokazałam Ci podwójną tęczę, tylko ona? Nie było mnie przy Tobie. Za daleko, nawet na sms. Widziałam ją przez sen – wychodziła z lasu i chował się w górskim strumieniu. Chciałabym zobaczyć jej oczy. Jaki kolor tęczy w nich gości, którego nie posiadam ja - stara wybranka serca, złączona klamrą pierwszej z tęcz. Prawo pierwszeństwa nie obowiązuje w miłości, jedyne co nieuniknione, to dojrzewanie i więdniecie. Moje oczy straciły blask w Twoich, a jej płoną inną paletą. Twoje nigdy nie stracą dla mnie. Nie pokocham nikogo innego. Niewarto.

PS.
Czy ktoś przeglądał się w oczach kochanki?

Księżniczki nie są w modzie

Biegłam przez bruk

Zgubiłam pantofelek

Niemodny, znoszony

Ulubioony

Ktoś go podniósł i zabrał

Sobie

Awantura? 

Stróże prawa

Nie wypuszczają psów

Za pierwotniakiem

Gdyby tylko mogli

Uśmierciliby wszystkie Księżniczki

Biegiem przez Stare Miasto

Przez przypadek zabrałam do torebki aparat i w ferworze letnich zakupów prawie o nim zapomniałam. Zakupy nie tylko były gabarytowo duże, ale zaczęły nieludzko ciążyć. I przepakowując się, wygrzebałam spod spodu aparat. Pogoda przepiękna (może ciut za gorąco), żadnej chmurki na niebie i tłum ludzi. Dokąd idą? Niektórzy szybko, inni spacerkiem; studenci, matki z dziećmi, starsi w sile wieku, przemierzali Krakowskie Przedmieście i Stare Miasto. Turyści, artyści, zakupoholicze (jak ja)? Zawsze zastawiam się, bo gdziekolwiek bym nie była – Warszawa, Lublin, Dublin, Belfast (tylko w centrum, nieco poza nim, z braku bezpieczeństwa, jest bezludnie) … - pomimo pracy większości społeczeństwa, te miejsca są przeludnione. Na jedną kratkę chodnika, bruku przypada więcej ludzi niż w dwunastopiętrowym wieżowcu. Fala, w południowym słońcu, korzystała z możliwości bycia razem. Tak, człowiek nie umie żyć bez drugiego człowieka. Chce się pokazywać, ubierać, grymasić, obserwować i wygłaszać opinie.

Te stare mury są okropne – zatęchle i nieodnowione, niektóre, owszem, odrestaurowane na XIX wieczną modłę, a inne straszą przy Ratuszu ślepotą okien. Albo porozbijane latarnie i kute pomalowane sprayem drzwi? Odstraszając turystów z innych krajów. My, Polacy, jesteśmy przyzwyczajeni do skrajnych różnic w zaniedbaniu, lecz obcy? Jest jednak klimat naszej historii, o której cudzoziemcom niewiele wiadomo, a nawet by jej nie zrozumieli. Mury przechowują wspomniane i marzenia, wspólne korzenie, które zespala wielu razem i nie pozwala poczuć się wyizolowanym ze społeczeństwa. Lubimy być razem, na zakupach, oglądając spektakl w teatrze, przemierzając wąskie uliczki i nawet w domu, czuć, ze za ścianą śpi sąsiad.

 

 

  

Okna 

 Latarnie

 I ludzie 

 

 

Nieśpieszne przesuwając wzrok po starych murach, nie sposób pozbyć się refleksji, która mnie dość szybko opuściła. Zakupy spowodowały drżenie rąk, co dla zdjęć okazało się opłakane w skutkach. I przez przypadek skończyły się baterie...

Dewotka

Uczesz moje myśli

W roztargany kosmyk

Nieokiełzanie podpal go

Purpurą nieładu 

Narzędziem nierządu

Kochaj w koku

Klastycznej pozycji

By nikt się nie domyślił 

Jaki diabeł w nas drzemie

Klatka?

Poznałam w sieci kilku mężczyzn, którzy byli dla mnie szczególnie dobrzy. Byli też i inni, ale jakiś maleńki szczegół w ich wypowiedziach odstraszał od zażyłości (malutki – słownictwo, niekompletne zdania). Dobrzy… każdy inny, na swój sposób ciekawy i niepowszedni. W żadnym z nich się nie zakochałam, pomimo, że na fotografiach czy filmikach prezentowali się jak rasowe ciasteczka. Ja też nie pozostawałam bierna. Było mi przewybornie, jak opowiadali sprośności, wkręcali w intrygi cielesne, podburzali wyobraźnię i namawiali na coś więcej. Wbijali się kłami w krew literek i ssali obrazy zdjęć, które im posyłałam. Zawsze liczyli na coś więcej, bo kobieta, która umie, pisząc, obrazując pobudzić nienasyconą wyobraźnię mężczyzny musi realnie być nieprzeciętna. Niekoniecznie.

Dlaczego nie godziłam się na spotkanie? Z jednego powodu – nie chciałam, by stracili do mnie szacunek. Kusiło, kusili okropnie. Tęskniłam za ciepłem, za porankami przy kawie z ciasteczkiem z wisienką, za tostami z miodem przypadkiem wylanym na piersi, za… Dostałabym tylko szybkie klepnięcie w pupę i słowa „musisz już iść” albo „zaraz koniec doby hotelowej”. Odezwiesz się? Czy chwila uniesienia warta jest pustki, z która człowiek później zostaje? Pomimo zaklinań i kilku zdawkowych telefonach po, próżnia miedzy nami by rosła aż do całkowitej ciszy. Nie jestem natrętna i bez problemu odczytuje czyjąś niechęć do kontynuacji dialogu. Odchodzę i nie roszczę pretensji, nie winię za niespełnione chwile, scenariusze bez pokrycia i nie obiecuje wulkanu namiętności.

Chcę być dla Ciebie jak kolorowy lizak z niespodzianką w środku,

ale niezlizany nawet w połowie.

Zawsze o ciekawszym smaku

i innej kompozycji zapachowej.

Mówisz - uwielbiam.

A ja mam wyobraźnię

i przeróżne instrumenty badawcze.

Nic ponadto od Ciebie nie chcę.

Róże ze szczypiorkiem

Posadziłam dla Ciebie szczypiorek

Śmiejesz się

Wolałbyś mnie na śniadanie

Posmarowaną białym twarożkiem ze śmietaną

Albo miodem czerwcowym

Może różami skroploną?

Różowe płatki?

Kochasz je przecież!

Choć niejadalne

Rozkoszne, nieostre jak szczypiorek

Posypie nim ranne kwiecie

Poczekaj do świtu

Dobranoc

Staroć

Lubię starocie. Gromadzę je systematycznie i układam na półki – małe i duże blaszki wytarte na wysoki połysk. Muszą błyszczeć, wtedy nikt nie posądzi ich o wiek podeszły. One stoją dumne, wyprostowane, to nic, że bez nogi, ze zbitym uchem, przemawiają swoją historią. Szepcą o drodze na antyczną półkę, która wcale nie była łatwa. Wiła się wśród małych, dziecinnych rączek, gniewnych oczu męża, nienawistnej koleżanki, wojny i pokoje pełne ludzi. Kiedy w końcu umęczone myślały, że to koniec, czyjeś miękkie ręce pogładziły je czule. Rzeczy zbędne, nieużywane, dla oka niemiłe.

Są ręce, które umieją wydobyć historię z martwych, niechcianych przedmiotów. Ze złomowiska niepamięci wyrwać i sprawić, by ożyły. Ręce nie pracują dla siebie. Robią to dla oczu żyjących. Tych bez historii, ale z przyszłością. Dla faktu.

Początek

Kiedyś musi być ten pierwszy raz. Pierwszy krzyk, pierwszy krok, pierwsza sukienka, pierwszy chłopak... pierwszy wpis :).